علت اینکه امام زمان (عج الله تعالی فرجه الشریف) در بین شیعیان خود، آواره، طردشده، تنها و یگانه است و اینکه ما برای حسین زمان خود گریه نمی‌کنیم، آن است که تصور می‌شود تنها دوست داشتن امام کافی است. درحالی‌که قرآن کریم می‌فرماید:«قُلْ لا أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّه فِی الْقُرْبی. بگومن هیچ پاداشی از شما بر رسالتم درخواست نمی‌کنم جز مودت نزدیکانم [اهل‌بیتم].» (سوره شوری، آیه 23)
خداوند و پیامبر اکرمصلی الله علیه و آله و سلم از ما «مودت» اهل‌بیت ((علیهم السلام)) را خواسته‌اند و «مودت» با دوست داشتن متفاوت است. جمعیتی بیش از نود کشور درراهپیمایی اربعین شرکت کرده‌اند، شامل: مسیحیان، یهودیان، هندوها و ... همه امام حسین علیه اسلام را دوست دارند. ولی دوست داشتن تنها کافی نیست، بلکه مودت لازم است. مودت یعنی پای‌کار و وفادار به امام بمانی.
ائمه ((علیهم السلام)) با اینکه همه دوستشان داشتند، کشته شدند. در لشکر عمر سعد افراد زیادی امام حسین علیه اسلام را دوست داشتند ولی کنار عمر سعد، با امام علیه اسلام جنگیدند! بنابراین دوست داشتن تنها کافی نیست و آنچه قرآن از ما می‌خواهد، مودت اهل‌بیت ((علیهم السلام)) است. «مودت» یعنی «محبت عملی»؛ محبتی که در عمل ظاهر شود. علت تأکید بر زیارت امام حسین علیه اسلام و شرکت در راهپیمایی اربعین این است که چیزی بالاتر از محبت در دل شما ایجاد شود؛ یعنی به مودت امام برسید. کسی که مودت به امام دارد، حاضر است همه‌چیزش را فدای امام خود کند، یعنی تمام آن هشت معشوق را فدای امامش می‌کند. هدف از راهپیمایی، زیارت و گریه بر امام حسین علیه اسلام این است که ما به این مقام برسیم؛ به مقام انسانیت، یعنی به مقام ترجیح الله، اهل‌بیت ((علیهم السلام)) و جهاد در راه خدا بر معشوق‌های دیگر دست‌یابیم.
باآنکه ما امام زمان (عج الله تعالی فرجه الشریف) را بسیار دوست داریم ولی امام زمان (عج الله تعالی فرجه الشریف) هنوز آواره، طردشده و تنهاست. افرادی هم که اطراف ائمه ((علیهم السلام)) بودند، همه امام را دوست داشتند ولی وفادار نبودند.
امام صادق علیه اسلام با آنکه چهار هزار شاگرد داشتند ولی به یکی از شیعیان خود فرمودند: « وَ اللَّهِ یَا سَدِیرُ لَوْ كَانَ لِی شِیعَه بِعَدَدِ هَذِهِ الْجِدَاءِ مَا وَسِعَنِی الْقُعُودُ وَ نَزَلْنَا وَ صَلَّیْنَا فَلَمَّا فَرَغْنَا مِنَ الصَّلَاه عَطَفْتُ عَلَى الْجِدَاءِ فَعَدَدْتُهَا فَإِذَا هِیَ سَبْعَه عَشَرَ.
«ای سدیر، به خدا سوگند اگر به تعداد این بزغاله‌ها شیعه و یاور داشتم، روا نبود [یک‌لحظه در مقابل حكومت ظلم و جور] بنشینم [راوی گوید]: و فرود آمدیم و نماز خواندیم. وقتی نماز تمام شد گوسفندان را شمردم دیدم تنها هفده عدد هستند.» (بحارالانوار، جلد 47، صفحه 372).
دوست داشتن امام به‌تنهایی کافی نیست، بلکه باید برای امام فداکاری نمود و از دنیای خود به خاطر امام گذشت کرد. علت اینکه امام زمان (عج الله تعالی فرجه الشریف) 1180 سال آواره، طردشده و تنهاست، این است که شیعیانش به او وفادار نیستند. تنها امام را دوست دارند ولی حاضر نیستند از دنیای خود به خاطر او بگذرند. حاضر نیستند برای رفع موانع ظهور حضرت فداکاری کنند.