اهمیّت سلام به حدّی است که در دستورات دینی سفارش شده، اگر انسان کسی را برای سلام کردن نیافت، از سوی خداوند متعال به خود سلام کند؛ امام باقر ع درباره‌ی این ادب متعالی چنین فرموده‌اند: إِذَا دَخَلَ‏ الرَّجُلُ‏ مِنْكُمْ‏ بَيْتَهُ‏ فَإِنْ كَانَ فِيهِ أَحَدٌ يُسَلِّمُ عَلَيْهِمْ وَ إِنْ لَمْ يَكُنْ فِيهِ أَحَدٌ فَلْيَقُلْ: السَّلامُ عَلَيْنَا مِنْ عِنْدِ رَبِّنَا. يقول الله‏ (تَحِيَّةً مِنْ عِنْدِ اللَّهِ مُبارَكَةً طَيِّبَة). تفسير القمی، ج‏2، ص109)

«هرگاه مردی از شما به خانه‌ی خود وارد شد، اگر کسی در خانه بود به آن‌ها سلام کند و اگر کسی نبود‌ بگوید: سلام بر ما، از جانب پروردگارمان؛ زیرا خداوند می‌فرماید: (تحیّتی است مبارک و پاکیزه، از جانب خدا) سوره‌ی نور  61.