در زیارت عاشورا می‌خوانیم: «أَسئَلُهُ اَنْ یَرْزُقَنى طَلَبَ ثارِكَ. از خداوند می‏خواهم انتقام خون شما را روزی من کند.» از خدا می‌خواهیم که دلمان پر از کینه مقدس باشد و خداوند روزی ما کند که انتقام حسین علیه اسلام را بگیریم؛ بنابراین بزرگ‌ترین رزقی که ما از خداوند می‌خواهیم، توفیق انتقام معصومین ((علیهم السلام)) است؛ و رزق دیگر، گرفتن انتقام خودمان است. «اَنْ یَرْزُقَنى طَلَبَ ثارِی. خون‌خواهی از خون خودم را روزی‌ام کن.» زیارت عاشورا باب بزرگی از انسان‌شناسی را به روی انسان می‌گشاید و زیارت اربعین، توفیق هر دو انتقام را به ما می‏دهد.

آن مصیبتی که امام حسین علیه اسلام دچار آن شده و ما می‌خواهیم انتقام آن را بگیریم، تشنگی و کشته شدن و سربریده شدن و اسارت خاندان نیست. انتقام این مصیبت را مختار گرفت. مصیبتی که اکنون امام دچار آن است، این است که امام حسین علیه اسلام دوست دارد فرزندان و شیعیان خود را به مقام محمود و به مقام خودش برساند، دوست دارد ما را به بزرگی خودش تربیت کند، ولی هم او را کشتند هم امامان بعدی را و نگذاشتند آن‌ها شیعیان خود را تربیت نمایند. به همین دلیل ما به امام حسین علیه اسلام می‌گوییم «ثارالله؛ خون خدا» و «الوتر الموتور» یعنی کسی که انتقامش گرفته نشده است.

در ابتدای زیارت عاشورا به این مصیبت امام علیه اسلام اشاره می‌شود که باید انتقام آن را گرفت. «ِ وَ لَعَنَ اللَّهُ أُمَّه دَفَعَتْكُمْ عَنْ مَقَامِكُمْ وَ أَزَالَتْكُمْ عَنْ مَرَاتِبِكُمُ الَّتِی رَتَّبَكُمُ اللَّهُ فِیهَا. خدا لعنت کند امتی را که مقام شما را از مقامتان و از مقام‌هایی که خدا آن‌ها را برایتان مقدر کرده بود، دور کرد.»

به مصیبت‌های تشنگی، سربریدن، اسارت و ...، «مصیبت عظیم» گفته می‏شود و کار طبیعی ما در قبال این مصیبت، عزاداری، گریه کردن، نوحه‌خوانی و سیاه پوشیدن و ... است؛ اما مصیبتی که امام حسین علیه اسلام به خاطر آن کشته‌شده است «مصیبت اعظم» است. (برای مطالعه بیشتر در مورد مصیبت عظیم و اعظم و وظایف شیعیان در قبال هر یک، به کتاب عزاداری حقیقی از همین نویسنده و همین نشر مراجعه نمایید.) مصیبت اعظم یعنی حذف متخصص معصوم علیه اسلام، حذف امام و خلیفه الله از رهبری جامعه. مصیبتی که هم بر امام و هم بر ما وارد شد، حذف امام از مقام خویش است و ما باید انتقام این مصیبت را بگیریم. گرفتن انتقام امام، رزقی است که باید آن را از خداوند بخواهیم. در زیارت عاشورا هیچ خواسته طبیعی و دنیایی وجود ندارد. همه خواسته‌ها، خواسته‌های فرزند نسبت به پدر آسمانی خویش است و کسی می‌تواند این خواسته‌ها را درک کند که واقعاً باور داشته باشد که فرزند و ولی دمِ امام حسین علیه اسلام است. اگر کسی باور کرد که حقیقتاً فرزند امام حسین علیه اسلام و ولی دم حضرت است، روح انتقام پیدا می‌کند. آن‌وقت دیگر گریه‌اش ذلیلانه نیست، بلکه گریه‌اش همراه غیرت و روحیه انتقام است. اینکه ما گریه کنیم و دشمنان امام حسین علیه اسلام آزاد باشند که هر کاری دلشان می‌خواهد انجام دهند، بی‌غیرتی است. ما باید مثل امام حسین، عباس، علی‌اکبر و قاسم ((علیهم السلام))، غیرت داشته باشیم و اجازه ندهیم دشمنان نفس بکشند.

«أَن یَرزُقَنَی طَلَب ثَاری. از خداوند می‌خواهم که روزی من کند که انتقام خودم را نیز بگیرم.» من نیز مصیبت زده و بلا دیده‏ام، من هم از امام و پدرم و از تربیت ویژه‌ایشان محروم شده‌ام. اگر پدر و امامم بالای سرم بود، من هم از تربیت بهره‌مند می‌شدم. من هم می‏توانستم به بزرگی امام حسین ((علیهم السلام)) تربیت شوم. ولی اکنون‌که امام بالای سر ما نیست، مایتیم هستیم و در فقر یتیمی، کوچک ماندیم و کوچک هم می‌میریم. اینکه ما هیچ شباهتی به آبا و اجداد طاهرین خود پیدا نمی‌کنیم، مصیبت است. عزاداری حقیقی آن است که وقتی به زیارت امام حسین‌ علیه اسلام می‌رویم، از ایشان توفیق انتقام بخواهیم. بخواهیم که بتوانیم انتقام ایشان و انتقام خودمان و میلیون‌ها فرزند ویتیمان اهل‌بیت ((علیهم السلام)) را بگیریم.

در زیارت عاشورا می‌گوییم: «مَعَ اِمامَ مَنصُور»، «مَعَ اِمامٍ هُدی» انتقام باید همراه با امام زمان (عج الله تعالی فرجه الشریف) گرفته شود؛ یعنی ما باید به چادر امام زمان (عج الله تعالی فرجه الشریف) برویم و با حضرت معیت پیدا کنیم و همراه با ایشان انتقام بگیریم. اگر کسی به چادر حضرت نرود نمی‌تواند انتقام بگیرد.

در زیارت اربعین می‌خوانیم: «أَمْرِی لِأَمْرِكُمْ مُتَّبِعٌ؛ من تابع نظر شما هستم.» این اولین وظیفه همه ماست که تمام کارهایمان، تابع معصوم علیه اسلام باشد. « نُصْرَتِی لَكُمْ مُعَدَّه. یاری من برای شما آماده است.» وقتی این دو وظیفه را انجام بدهیم، نتیجه‌اش می‌شود: «حَتَّى یَأْذَنَ اللَّهُ لَكُمْ؛ تا خدا به شما اجازه دهد» یعنی وقتی در کارهای خود تابع امام زمان (عج الله تعالی فرجه الشریف) نباشیم و آمادگی خدمت نداشته باشیم و مشغول زندگی خود باشیم و نصرت و یاری ما به حضرت نرسد، چطور می‌شود که به امام، اذن ظهور داده شود؟! امام (عج الله تعالی فرجه الشریف) همچنان آواره و طردشده و تنهای یگانه می‌ماند، غریب می‌ماند.