در زیارت اربعین با امام علیه اسلام  تجدیدعهد می‌کنیم و با این میثاق برمی‌گردیم و سبک زندگی جدیدی را آغاز می‌کنیم. از اربعین که برمی‌گردیم، باید بر اساس فرهنگ اربعین و بر اساس حس انتقام زندگی کنیم؛ یعنی جزء منتقمین حضرت باشیم. اینکه ما هیچ خاصیتی برای اهل‌بیت ((علیهم السلام)) نداشته باشیم و فقط بارها و مشکلات خود را نزد آن‌ها ببریم، بی‌غیرتی است. ما باید نسبت به امام و پدر خود حیاء داشته باشیم و اگر از آن‌ها کمک می‌گیریم، آنجایی که پدرمان از ما کمک می‌خواهد ما نیز کمک کنیم. امام زمان (عج الله تعالی فرجه الشریف) هر شبانه‌روز از شیعیان خود کمک می‌طلبد و هر روز ما را به یاری فرا می‏خواند. اگر ما خود را به نشنیدن بزنیم، واقعاً بی‏غیرتی است. عزادار حقیقی غیرت دارد. «وَ حَربٌّ لِمَن حَارَبَکُم؛ و من باکسی که با شما جنگ دارد، در جنگ هستم.» عزادار حقیقی روح مجاهدت و جهاد با موانع ظهور دارد.

عظمت اربعین در این است که در ما روح جهاد و همدلی و وفاداری ایجاد می‌کند و ما را به امام حسین علیه اسلام نزدیک می‌کند. هیچ زمانی و هیچ نقطه‌ای از زمین به‌اندازه اربعین، این قدرت را برای لشکر امام زمان (عج الله تعالی فرجه الشریف)  فراهم نمی‌کند. به همین دلیل باید همواره تنور اربعین را گرم نگه‌داریم. حضور ما در اربعین، زمینه گردآمدن و تجهیز کامل لشکری را فراهم می‌کند که امام زمان (عج الله تعالی فرجه الشریف)  برای ظهور خود احتیاج دارد.

مرحوم آقای نجفی قوچانیe نویسنده کتاب سیاحت غرب، داستانی را نقل می‌کند که به فرموده شهید مطهریe از مکاشفات ایشان بوده است. در این مکاشفه، ایشان به برزخ می‌رود و در آنجا می‌بیند که حضرت ابوالفضل و علی‌اکبر(علیهم السلام) در بهشت هم هنوز لباس رزم بر تن دارند. می‌پرسد: «قربان شما بروم، اینجا که بهشت است این لباس‌ها بر تن شما چیست؟ می‌فرمایند: «ما آماده‌ایم که وقتی آقا ظهور کنند، به کمک ایشان بیاییم.» این همان کینه مقدس و غیرت است. یکی از زیبایی‌های ظهور این است که ما علی‌اکبر و ابوالفضل(علیهم السلام) را هم می‌بینیم.

در روایت آمده است که امام زمان (عج الله تعالی فرجه الشریف) با لشکری از شهدا برمی‌گردد. حضرت ابوالفضل و علی‌اکبر(علیهم السلام) آنجا منتظر اِذن هستند و هرگاه اِذن ظهور داده شود، برمی‌گردند و به یاری حضرت می‌آیند.