هر تجمعی یک هدف مشترک و یک روح واحد داشته و وقتی گروهی از انسان‌ها اجتماعی را تشکیل می‌دهند، این اجتماع یک روح جمعی و یک هدف مشترک دارد. در اجتماع ده‌ها میلیونی اربعین که یکی از بزرگ‌ترین تجمع‌های تاریخ بشر، در دوران معاصر است، همة شرکت‌کنندگان و نیز همة کسانی که موفق به شرکت در اربعین نشده ولی دلداده این اجتماع هستند، یک روح واحد دارند که همان روح مشترک انسانیت و همان روح خدا است و در همة انسان‌ها ذخیره‌شده است. قرآن کریم، به‌عنوان آخرین کتاب آسمانی از زبان خداوند، درباره روح مشترک همه انسان‌ها چنین می‌فرماید: «نَفَخْتُ فِيهِ مِن رُوحِي. من از روح خودم در او دمیده‌ام.» (سوره حجر، آیه 29)
وجود این روح مشترک و الهی در همة انسان‌ها موجب شده است که آن‌ها، عاشق سرآغاز و معدن همة خوبی‌ها و زیبایی‌ها در روی زمین گشته و از هر ظلم و بدی و زشتی، تنفر داشته باشند. انسان‌ها اگر عاشق هرکسی یا هر چیزی می‌شوند به این دلیل است که آن‌کس یا آن چیز، درجه‌ای هرچند ناچیز، از خوبی‌ها یا زیبایی‌هایی را دارد که اصل و تمامی آن خوبی‌ها و کمالات در ذات هستی و کمال مطلق، یعنی خداوند بزرگ و مهربان هست. پس انسان‌ها در حقیقت، تنها یک معشوق حقیقی و شایسته دارند و سایر معشوق‌ها، همگی خوبی‌ها، کمالات و زیبایی‌های خود را از خالق خود داشته و هیچ‌گاه مالک حقیقی وجود و کمالات خود نیستند.
«لا اله الا الله» اساسی‌ترین، زیباترین و حقیقی‌ترین حقیقت عالم خلقت انسان و جهان است. هیچ عشقی برای انسان بزرگ‌تر، مهم‌تر، جدی‌تر و ماندگارتر از عشق به «زیبایی، خوبی و مهربانی مطلق و بی‌نهایت» یعنی خداوند وجود ندارد. همة معشوق‌ها جذابیت خود را در برابر معشوق مطلق و معشوق اصلی انسان از دست داده؛ و روزی انسان آن را رها می‌کند. تنها عشقی که برای همیشه و به‌طور جاودان، برای انسان باقی می‌ماند و هرگز انسان را تنها نمی‌گذارد، عشق به «الله»، یعنی معشوق جاودان است. آری! روح حاکم بر یکی از بزرگ‌ترین تجمع‌های مذهبی مردم جهان که از همة ادیان و مذاهب تشکیل می‌شود؛ و اختصاص به دین و مذهب خاصی ندارد؛ روحِ توحید و یگانه‌پرستی و «روح خدایی» همة انسان‌ها است.
چرا این اجتماع انسانی و جهانی که از ده‌ها کشور جهان و از همة مذاهب و ملیت‌ها تشکیل می‌شود در مسیر آرامگاه، محل شهادت و به گرد مرقد او تشکیل می‌شود؟ حسین (علیه السلام) انسان کاملی است که مظهر همة خوبی‌ها و صفات زیبای خداوند است. او مظهر کامل همان روحی است که خداوند مهربان در انسان‌ها دمیده، روحی که حقیقت همة انسان‌ها و همة حقیقت انسانیت است.
امام حسین (علیه السلام) تجلی کامل تمام خوبی‌ها، مهربانی‌ها و زیبایی‌ها است. این انسان کامل، مظهر تام خدایی است که معشوق اصلی و حقیقی انسان‌ها است. این شهید بزرگ تاریخ، انسان کاملی است که بزرگ‌ترین و کامل‌ترین عشق انسان به خداوند را به نمایش گذاشت تا انسانیت و انسان‌های تاریخ در عشق به معشوق اصلی خویش، بدون الگو نبوده و حیران نشوند.
او در روز شهادت خویش،دارایی، خانواده و کل هستی خویش را در نبرد با دشمنان انسانیت فدا کرد تا «انسان» و عشق انسانی، یعنی عشق به خداوند، باقی بماند. حسین (علیه السلام) همه چیز خود را فدای معشوق مشترک و اصلی انسان‌ها کرد تا راه و رسم عشق و عاشقی نسبت به خداوند و عشق به انسان‌ها جاودان و ماندگار بماند.
او امام و رهبر دین و ملیت خاصی نیست، بلکه الگو و راهبر همة انسان‌هایی است که در این عالم از محبوب و معشوق اصلی خویش دورافتاده‌اند.
امام حسین (علیه السلام) در زندگی و شهادت خویش، بزرگ‌ترین درس انسانیت، یعنی عشق به انسان‌ها و خالق انسان‌ها را به همگان آموخت.
او بزرگ‌ترین معلم خوبی‌ها و مهربانی‌ها است، به همین دلیل است که هرساله ده‌ها میلیون انسان، اختلافات نژادی و مذهبی خویش را کنار گذاشته و عاشقانه به گرد معلم و راهبر خویش جمع می‌شوند.÷