اشتیاق انبیاء علیهم السلام به زیارت امام حسین علیه السلام
عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ قَالَ سَمِعْتُ اباعَبدِاللّهِ علیه السلام يَقُولُ‏ :لَيْسَ نَبِیٌ فِي السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ إِلَّا يَسْأَلُونَ اللّهَ تَعَالَى أَنْ يَأْذَنَ لَهُمْ فِی زِيَارَةِ الْحُسَيْنِ علیه السلام فَفَوْجٌ يَنْزِلُ وَ فَوْجٌ يَصْعَدُ [يَعْرُجُ‏].
امام صادق علیه السلام مى ‏فرمودند:هیچ پيامبرى در آسمان‏ها و زمين نیست مگر آنكه از خداوند متعال درخواست دارد كه به او اجازه دهد تا  به زیارت [امام ]حسین علیه السلام بیاید. پس پیوسته گروهی فرود می‌آیند [و به زيارت آن جناب رفته ]و گروهی [پس از زيارت ] بالا مى‏روند.»
اشتیاق انبیا به زیارت امام حسین علیه السلام نشان از جایگاه بی‌نظیر ایشان نزد خداوند دارد که انبیا با زیارت ایشان به این جایگاه نزدیک می‌شوند و به خداوند تقرب می‌جویند. این همان رمز باطن عالم است که نه‌تنها انبیا علیهم السلام بلکه پیروان آنان از مسیحی و یهودی و زرتشتی و حتی پیروان سایر ادیان غیر آسمانی این‌چنین مشتاق امام حسین علیه السلام و عزاداری و زیارت بارگاه بهشتی او هستند. 
هرساله ده‌ها هزارنفر از پیروان سایر ادیان آسمانی و غیر آسمانی همراه با شیعیان عاشق در مراسم اربعین شرکت می‌کنند و مانند شیعیان به اصل آسمانی خویش و مظهر کامل انسانیت و جانشین خدا درروی زمین عشق می‌ورزند. این خواست حسین‌بن‌علی علیه السلام و خاصیّت اربعین اوست که می‌تواند ده‌ها میلیون انسان را با اختلافات نژادی و دینی دور خود جمع کند و آن‌ها را رفته‌رفته با منتقم خون خود و حکومت جهانی او پیوند دهد. این قدرت اربعین حسینی است که ده‌ها میلیون انسان عدالت‌خواه و آزاده را از سراسر جهان به کربلا می‌کشاند تا به همه آن‌ها درس مبارزه با ظلم و فساد جهانی و مستکبرانی را بدهد که مانع اصلی ظهور منجی عالم هستند. این حدیث شریف به ما می‌آموزد که هر کس در زیارت سیدالشهدا علیه السلام کوتاهی کند خود را از تقرب ویژه انبیا علیهم السلامو خداوند و ساحت مقدس امام حسین علیه السلام محروم کرده است. ما که هر روز در نماز هدایت به راه انبیا علیهم السلام و صدیقین و شهدا و صالحین را از خداوند طلب می‌کنیم ،نباید از کاروان آنان در عشق به حسین بن علی علیه السلام وزیارت او جا بمانیم.
تنبلی در انجام دستورات دین ازجمله عشق‌ورزی به سیدالشهدا علیه السلام، اهل‌بیت علیهم السلام و زیارتشان موجب تباهی زندگی ما در دنیا و آخرت می‌شود. قال امیرالمؤمنین علیه السلام:«اَلکَسَلُ یُفسِدُ الاخِرَةَ. حضرت علی فرمود:تنبلی آخرت انسان را فاسد می‌کند.»
تنبلی در تقرب به خانواده آسمانی ما را از خیر دنیا و آخرت و بهشت و دیدار آن‌ها و زندگی شیرین در جوار آن‌ها محروم می‌کند. راستی خسارتی از این بزرگ‌تر قابل‌تصور است؟