طبق فرمایش قرآن و روایات متعدد، آفرینش وجود مقدس اهل‌بیت (علیهم السلام) بر همهی موجودات سبقت داشته است. لذا وقتی حضرت آدم علیه اسلام خلق می‌شود، وجودهای قبل از خود یعنی وجود پنج تن و اهل‌بیت (علیهم السلام) را می‌شناسد. انبیاء دیگر هم وجود اهل‌بیت (علیهم السلام) را می‌شناختند. حتی آثاری از آن‌ها باقی‌مانده که نشان می‌دهد انبیاء الهی به پنج‌تن آل عبا (علیهم السلام) توسل داشته‌اند.
قالَ الصّادِقُ علیه اسلام: «وَإِنَّ نُوحاً لَمَّا رَکِبَ السَّفِینَةَ وَ خَافَ الْغَرَقَ قَالَ: اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ بحق مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ (علیهم السلام) لَمَّا أَنْجَیْتَنِی مِنَ الْغَرَقِ فَأَنْجَاهُ اللَّهُ مِنْه. ونوح علیه اسلام وقتی‌که برکِشتی سوار شد و ازغرق شدن ترسید، عرض کرد: خداوندا! من از تو میخواهم به حق محمد و آل محمد (علیهم السلام) مرا از غرق شدن نجات دهی. خدا نیز او را نجات داد.» (بحارالانوار،جلد 26، صفحه 319)
در کاوش‌های باستان‌شناسی در ژوئیه 1951 میلادی، کشتی نوح علیه اسلام توسط معدن کارهای روسی پیدا شد. این کشتی توسط دانشمندان غیرمسلمان مورد بررسی قرار گرفت و در بخشی از جلوی این کشتی، نقشی توسط حضرت نوح علیه اسلام ترسیم‌شده که توسط این دانشمندان ترجمه گردید. در این نقش حضرت، خدا را به پنج‌تن آل عبا (علیهم السلام) قسم داده که کشتی را به‌سلامت به مقصد برساند. این کشف باستان‌شناسی، روایت بالا را تأیید می‌کند.
همه انبیا (علیهم السلام) به پنج‌تن آل عبا (علیهم السلام) توجه و توسل داشته‌اند و همه ی آن‌ها از آمدن پیغمبر اکرم و خاندان ایشان (علیهم السلام) اطلاع داشتند. به همین دلیل، در عهدین (تورات و انجیل) ده‌ها آیه درباره پیامبر اکرم، امام حسین و امام زمانc وجود دارد. حتی در همین نسخه‌های تحریف‌شده نیز هنوز آیاتی درباره ی اهل‌بیت (علیهم السلام) موجود است. بنابراین خداوند دائماً اهل‌بیت (علیهم السلام) را به انبیاء معرفی میکرده و آن‌ها برای رفع مشکلات خود و طی مسیر سلوکی‌شان به پنج‌تن آل عبا (علیهم السلام) توسل می‌کردند.
«عَنْ عَبْدِ الْعَظِیمِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ الْحَسَنِیِّ علیه اسلام قَالَ سَمِعْتُ عَلِیَّ بْنَ مُحَمَّدٍ الْعَسْكَرِیَّ علیه اسلام یَقُولُ إِنَّمَا اتَّخَذَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَ إِبْراهِیمَ علیه اسلام خَلِیلًا لِكَثْرَةِ صَلَاتِهِ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ اهل‌بیتهِ (علیهم السلام).
حضرت عبدالعظیم علیه اسلام گوید: شنیدم امام هادی علیه اسلام فرمودند: خداوند حضرت ابراهیم علیه اسلام را به‌عنوان دوست و رفیق خود انتخاب کرد تنها به دلیل کثرت صلوات ایشان بر محمد و اهل‌بیتش (علیهم السلام).» (علل الشرایع، جلد1، صفحه34)
امام صادق علیه اسلام می‌فرماید: وقتی یوسف توسط برادرانش در چاه انداخته شد، جبرئیل علیه اسلام نزد او آمد و به وی گفت: خداوند امر نموده که [برای نجات از چاه] این جملات را بگویی:«اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ بِأَنَّ (فَإِنَّ) لَکَ الْحَمْدَ کُلَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ الْحَنَّانُ الْمَنَّانُ بَدِیعُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ ذُوالْجَلالِ وَ الْإِکْرامِ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ (علیهم السلام) وَ اجْعَلْ لِی مِنْ أَمْرِی فَرَجاً وَ مَخْرَجاً وَ ارْزُقْنِی مِنْ حَیْثُ أَحْتَسِبُ وَ مِنْ حَیْثُ لَا أَحْتَسِبُ فَدَعَا رَبَّهُ فَجَعَلَ اللَّهُ لَهُ مِنَ الْجُبِّ فَرَجاً وَ مِنْ کَیْدِ المَرْأَةِ مَخْرَجاً وَ أَعْطَاهُ مُلْکَ مِصْرَ مِنْ حَیْثُ لَمْ یَحْتَسِبْ.
خدایا! تو را می‌خوانم، پس به‌راستی ستایش همه از آن تو است، خدایی غیر تو نیست، مهربانِ نعمت‌بخش، پدیدآورنده ی آسمان‌ها و زمین، صاحب جلالت و بزرگی؛ بر محمد و آل محمد (علیهم السلام) درود فرست [و به حق آن‌ها] در گرفتاری‌ام گشایشی و راه نجاتی قرار ده! و روزی ده مرا از جایی که گمان دارم و از جایی که گمان ندارم. پس پروردگار را خواند و خدا نیز برای او از چاه، راه نجات قرارداد و از حیله زنان [مصر] راه فرار مقرّر فرمود و سلطنت مصر را از جایی که گمان نمی‌برد، به او داد.» (بحارالانوار، جلد 12، صفحات 247 ـ 248.)
قَالَ رَسُولُ اللّهُs: «وَ إِنَّ مُوسَی لَمَّا أَلْقَی عَصَاهُ وَ أَوْجَسَ فِی نَفْسِهِ خِیفَةً قَالَ: اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ بحق مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ (علیهم السلام) لَمَّا آمَنْتَنِی فَقَالَ لَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ: لَا تَخَفْ إِنَّکَ أَنْتَ الْأَعْلَی.
پیامبرs فرمود: به‌راستی موسی علیه اسلام وقتی‌که عصای خویش را انداخت، ترس قلب او را فراگرفت و در آن حال گفت: خداوندا! به حق محمد و آل محمد (علیهم السلام) مرا [از این اژدها] ایمن دار. خدا نیز به موسی علیه اسلام فرمود: نترس! تو بر آن مسلط خواهی بود.» (بحارالانوار،جلد 26، صفحه320.)