حوادث طبیعی در زمان شهادت حسین علیه السلام
ابو نعیم حافظ گويد: هنگامي‌که حسين بن علی کشته شد، آسمان خون باريد و صبحگاهان به ناگاه ديديم که سنگ‌هاي آسيا وکوزه‌هايمان از خون پرشده‌اند[1].
[از نشانه‌هايي که روز کشته شدن او نمايان شد]: آسمان تیره شد، چندان‌که در روز، اختران پديدار شدند و سنگي برداشته نمي‌شد، جز آنکه زير آن خوني تازه يافت مي‌شد.[2]
ابو الشیخ گفته است: ورسي (نام گياهي) که در لشکر حسين علیه السلام بود، به خاکستر تبديل شد. اين ورس را از قافله‌اي گرفته بود که از يمن روي سوي عراق داشت و به کاروان حسين علیه السلام برخورده بود.[3]
ابو قبيل گويد: هنگامي که حسين کشته شد، خورشيد تيره گون شد، چندان‌که اختران پديدار شدند.[4]
ليث بن سعد مي‌گويد: عباس، جعفر، عبدالله و عثمان [که مادرشان ام‌البنين عامره است] و ابوبکر [مادر ابوبکر، ليلي دختر مسعود نهشلي است] پسران علي بن ابي‌طالب هستند که همراه حسين کشته شدند. نيز علي‌اکبر فرزند حسين که مادرش ليلاي ثقفيه است و عبدالله بن حسين که مادرش رباب از بني کلب است و او همان شيرخواره است و ابوبکر بن حسن و عون و محمد پسران عبدالله بن جعفر [بن ابي‌طالب] و مسلم و جعفر پسران عقيل [بن ابي‌طالب] و سليمان، غلام آزاد شده حسين، همگي به شهادت رسيدند.[5]
منصور بن عمار گويد: هنگامي‌که [حسين را کشتند] سر مبارک او را نزد يزيد ستمگر فرستادند و چون در نخستين منزلگاه فرود آمدند، به باده‌خواري پرداختند. پس در آن حال، به ناگاه دستي از ديوار برآمد و با قلمي آهنين با خون، خطي چنين نگاشت: آيا امتي که حسين را کشتند، به روز رستاخيز، شفاعت جدش را اميد دارند؟ پس آنان فرار کردند و سر مبارک را بر جاي نهادند.[6]
گفتار ابن جوزي درباره معناي حوادث طبيعي زمان شهادت حسين علیه السلام
ابن جوزي از ابن سيرين نقل مي‌کند: دنيا سه روز تيره گون شد و سرخي در آسمان نمايان شد.[7] ابن جوزي درباره حکمت اين سرخي گويد: عصبانيت ما موجب سرخي رخسارمان می‌شود و چون پروردگار از جسمانيت منزه است، خشم خود بر قاتلان حسين را در سرخي افق نمايان کرد تا بزرگي اين جنايت را نمايان سازد. گفت: ناله عباس در نبرد، بدر درحالي‌که اسير بود، خواب از پيامبرa ربود. پس چگونه باشد ناله حسین علیه السلام!؟[8] هنگامي‌که وحشي، قاتل حمزه، اسلام آورد، پيامبرصلی الله علیه وآله خشمگينانه او را فرمود: ديگر تو را نبينم! زيرا دوست نمی‌دارم کسي را ببينم که عزيزان مرا کشته... پس چگونه بر کسي خشم نگيرد که حسين علیه السلام را کشته و فرمان قتل او را داده و خاندان او را بر پشت شتران نشانده است؟
[1]- لما قتل الحسين بن علي أمطرت السماء دما فأصبحنا فاذا رحائنا و جرارنا مملوءة دماً. وسيلة المآل، ص 197، ينابيع المودة ج 5 ص 220، نور الابصار، ص 123.
[2]- وفی احادیث غیرها [و مما ظهر یوم قتله من الایات أیضاً]: إن السماء اسودت حتی رؤیت النجوم نهاراً، ولم یرتفع حجرالا وجد تحته دم عبیط. الصواعق المحرقه، ص 194.
[3]- أخرج ابوالشیخ: إن الورس الذی کان فی عسکرهم تحول رماداً وکان فی قافله من الیمن ترید العراق فوافقهم، الصواعق المحرقه، ص 194.
[4]- أبوقبیل: لمّا قتل الحسین انکسفت الشمس حتّی بدت الکواکب. الصواعق المحرقه، ص 194.
[5]- اللیث بن سعد: قتل مع الحسین، العباس [بن علیّ بن أبی طالب وأمه أم البنین عامره] وجعفر وعبدالله وعثمان وأبوبکر، هم بنوعلیّ ابن أبی طالب، [وأم أبی بکر لیلی بنت مسعود نهشلیّه] وعلیّ الأکبربن الحسین، أمه لیلی الثقفیّه، وعبدالله بن الحسین، وأمه الرباب من بنی کلب، وهو رضیع، وأبوبکربنالحسن وعون ومحمّد ابنا عبدالله بن جعفر [بن أبی طالب] ومسلم وجعفر ابنا عقیل [بن أبی طالب] وسلیمان مولی الحسین. جمع الفوائد، ج 2، ص 812.
[6]- ولما (قتلوه) بعثوا برأسه الشريف إلى يزيد الظالم فنزلوا أول مرحلة فجعلوا يشربون النبيذ، فبينا هم [كذلك] إذ خرجت (عليهم) يد من الحائط معها قلم من حديد فكتبت سطرا بدم: أترجو أمّة قتلت حسينا شفاعة جده يوم الحساب ؛ فهربوا وتركوا الرأس الشريف. الصواعق المحرقه، ص 194.
[7]- ان الدنیا اظلمت ثلاثه أیام وظهرت الحمره من شدّة حمر السماء. همان.
[8]- ینابیع المودة، ج 5، ص 32.